Αν έχεις να πεις κάτι για τα ταξίδια, τι να πρωτοδιατυπώσεις φραστικά. Και μάλιστα σ' ένα
βραχύ σημείωμα, όπως τούτο... Όταν προπαντός υπάρχει η ζωντανή γλώσσα της έκφρασης
- η γλώσσα των χρωμάτων της ίριδας στις ακουαρέλες, το πενάκι της σινικής στα σχέδια,
κάθε μικρού ή μεγάλου ταξιδιού. Γιατί το ταξίδι, με τις συγκινήσεις που χαρίζει, με την
πρόσθετη πείρα που προσφέρει, τη βαθιά ανθρώπινη πείρα, είναι και μια σπουδαία αφορμή
δημιουργίας. Στο στερνό υπόστρωμα πολλών έργων τέχνης δεν υπάρχει παρά ένα ταξίδι, μια
μεταποίηση πραγματοποιημένη "με λογισμό και μ' όνειρο".
Όμως το ταξίδι είναι τέχνη και ζωή μαζί που κάνει ενδιαφέρουσα, γοητευτική, ίσως πιο
δύσκολη κι επικίνδυνη, αλλά σίγουρα πιο μακριά τη ρότα της, μακρύτερο το δρόμο του
γυρισμού.
Έτσι άνοιξα πανιά.
Πότε βουτώντας το πινέλο στην υγρή ατμόσφαιρα του ποταμού Λουάρ ή στην πρωινή πάχνη
του Μπράμπαντ. Πότε μουλιάζοντας το χαρτί της ακουαρέλας στο ατέλειωτο ψιλόβροχο
της Αλσατίας. Πότε ποτίζοντας με νερομπογιά τα μαβιά δειλινά της Καζαμπλάνκα. Κι άλλοτε
πάλι αφήνοντας το ίδιο το υλικό να τονίσει τη σκληρή Καταλάνικη γη ή τις χιονισμένες
πεδιάδες του Βορρά.
Τέλειωσα τη σειρά με τις ακουαρέλες και τα σχέδια που ακολουθεί.
Αλλά το ταξίδι συνεχίζεται...
Είναι σκληρό να ανακαλύπτεις σαν περνάς κοντά σε Σειρήνες πως δεν υπάρχει κανένας που
να σε δέσει στο κατάρτι για να ξεφύγεις από τη γοητεία τους. Άλλοτε πάλι να ζητάς ήσυχο
λιμάνι να ξαποστάσεις και ξαφνικά να σε ζώνουν Λαιστρυγόνες... Ν' αποζητάς μια Ναυσικά
και να πέφτεις σε Κίρκη. Μα σαν απαντήσεις την Καλυψώ, τότε σωπαίνουν οι αγέρηδες και
όλα γαληνεύουν, μέχρι να ξαναβρείς ούριο άνεμο που θα σου φουσκώσει τα πανιά για το
ταξίδι του γυρισμού στην Ιθάκη...

Αυγέρης Κανάτας