Πουθενά, σε κανένα μέρος του κόσμου, πράγματα αντίθετα, όπως το φως κι η σκιά, το άγριο και το ήμερο, τ' αψηλό και το χαμηλό, το μεγάλο και το μικρό, δε συνυπάρχουν τόσο αρμονικά και δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια, την παρουσία τους όπως εδώ πέρα, σ' αυτό το κομμάτι γης. Συμπληρώνοντας το ένα τ' άλλο συνθέτουν έναν τόπο με αισθητική μοναδικότητα. Κι ό άνθρωπος πού ρίζωσε σ' αυτά τα χώματα έγινε κι εκείνος δέκτης αισθητικών μηνυμάτων άπ' την υπέροχη αυτή φύση κι έδωσε με απαράμιλλο τρόπο τον καλύτερο εαυτό του, δένοντας τα γεμάτα αίσθαντικότητα έργα του μ' αυτή τη γη. Έτσι η παράδοση συμπλήρωσε τη φύση. Οι Μούσες με τις Νύμφες δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν τόπο για κατοικία τους. Δεν είχαν παρά ν' ανηφορίσουν στον Παρνασσό, όπως κι άλλωστε έκαναν το ίδιο κι ο Απόλλωνας.
Μιλάμε για τη Φωκίδα, την καρδιά της Ρούμελης πού στην τραχιά της γη ορθώνονται σωστοί κολοσσοί, ό Παρνασσός, η Γκιώνα και τα Βαρδουσία, αιώνιες ανταρτομάνες πού θρέψανε σκληροτράχηλους καί απροσκύνητους αγωνιστές σε κάθε δύσκολη εποχή της Ρωμιοσύνης. Οι ορεινοί τούτοι όγκοι άλλοτε την αυλακώνουν με τα βαθιά κι ανήλιαγα φαράγγια τους κι άλλοτε πάλι πετάγονται στα ύψη σπαθίζοντας με τις αιχμηρές κι αμάλλιαγες κορφές τους τα σύννεφα. Καί αν δεν περπατήσεις το Γλογγερόρεμα, τη Ρεκά, την κοιλάδα του Μόρνου, ή δεν ξαγναντιάσεις στο Γεροντόβραχο, στη Μπελενά, στον Αγκαθιά, στον Κόρακα καί στη Λιάκουρα, δε θα νιώσεις το μεγαλείο τους. Μπορεί να φαίνεται παράξενο. Αλλά σαν
αφήσεις την Άμφισσα, οδεύοντας κατά το βοριά, είναι σαν να εγκαταλείπεις ολόκληρο το γνωστό κόσμο. Μπαίνεις σε τύπους πού ξαφνικά μοιάζουν ανεξερεύνητοι καί, απροειδοποίητος ταξιδιώτης χαμένος μέσα στη φθινοπωριάτικη αντάρα, πού πότε πηχτή σέρνεται σύριζα στους έλατιάδες καί άλλοτε ανάρια στεφανώνει τίς ράχες, ατενίζεις το χώρο με το ίδιο εκείνο αίσθημα πού θα είχε σε καιρούς αλλοτινούς ένας τυχερός εξερευνητής. "Υστερα άπ' τα βουνά οι ακτές.... Μια νταντελλένια σκληρή στεριά πού αναδύεται στον Κορινθιακό Ολόφρεσκη καί με τίς γυμνές καλλίγραμμες ράχες της αγκαλιάζει με βαθιούς κόλπους τη θάλασσα. Από τον Άι-Μηνά καί την Κίρρα, το αρχαίο Δελφικό επίνειο, κατεβαίνει με ψηλά βουνά απότομα ως το κύμα, μετά απλώνεται για λίγο στη μοντέρνα πολιτειούλα της Ιτιάς, και καμπυλώνεται προς το νεοκλασικό, απέριττο, μακρινό Γαλαξίδι, τη Βίδαβη, την Κίσελη και την Ερατεινή. Περνάει με καταπράσινους λόφους άπ' τη Ντουβιά, τα Χάνια, τη Σεργούλα, το Μαραθιά, το Μοναστηράκι καί χάνεται, αφού αφήσει μερικά πράσινα σημάδια - τα πανέμορφα Τριζόνια - μέσα στη θάλασσα, επίπεδη πλέον, κατά το Αντίρριο.
Ανάμεσα στα βουνά και στις ακτές λιγοστά πεδινά κομμάτια γης. Είναι ή Φωκίδα των χειμάρρων και των ποταμών. Έχει το χαρακτήρα και την ποιότητα των πανώριων βουνών πού αποτελούσε άλλοτε τμήμα τους με περίσσια αρετή τη βελούδινη απαλότητα και τη γαλήνη της ασημοπράσινης ελιάς. Την απαντάς στις εκβολές του Μόρνου, στο Μαραθιά, στην παραλία της Σεργούλας, στην Ερατεινή, στην Κίσελη
και στο λιόκαμπο της Άμφισσας. Αλλά εκεί πού τα δεσμά του χρόνου λύνονται και ή ίδια ή βαρύτητα αυτής της γης αντισταθμίζεται, σαν από ισχυρή ουράνια έλξη, είναι χωρίς αμφιβολία στους Δελφούς. Ένα χώρο θεϊκό πού σμίλεψε ο μυθικός Πλειστός κατηφορίζοντας με την πολύβουη κι Ορμητική κατεβασιά του, αιώνιο τραγούδισμα στην Απολλώνεια αυτή δημιουργία. Στό χώρο τούτο σμίγουν οι απαλές Οριζόντιες της πανάρχαιας λιοθάλασσας της Άμφισσας με τις τραχιές κατακόρυφες των Φαιδριάδων και της Κίρφης. Οι λιτοί χρωματισμοί και οι απλές και σε αρμονική αλληλουχία φόρμες, δίνουν έντονα αφαιρετικά στοιχεία στο τοπίο, τονίζοντας τη δωρικότητα της έξοχης αυτής γης. Κι αν τύχει να βρεθείς ψηλά στ' αγνάντιο, όταν φεύγει ή μέρα, σωπαίνουν οι άνεμοι κι αρχίζει να κατασταλάζει το φως άπ' το ψιλοδουλεμένο ασήμι των ελαιώνων στον καθρέφτη του Κρισ-σαίου όρμου, τότε νιώθεις να χάνεις την αίσθηση πού δίνουν οι υψομετρικές διαφορές, κι έχεις την εντύπωση πώς αν σε φυσήξουν, θα πετάξεις...
Με το βιβλίο τούτο θέλησα να αποτυπώσω τη σημερινή Φωκίδα όπως είναι ακόμα δεμένη με το παρελθόν. Το Οδοιπορικό μου, προσκύνημα μέσα στον ιστορικό της χώρο, στάθηκε αφορμή κάθε βήμα μου να 'ναι και μια αληθινή - βαθιά επικοινωνία με το χθες, με το σήμερα. Την προσωπική έκφραση της ζήτησα να προσφέρω στο βιβλίο μου με την ελπίδα πώς κάτι έχει να πει για ένα αύριο όταν παράδοση και τεχνική εξέλιξη, στην υπηρεσία πάντα του ανθρώπου, με σεβασμό στη φυσική Ομορφιά -την αιώνια αυτή αξία - θα αποτελέσουν τη νέα φυσιογνωμία σ' αυτόν εδώ τον τόπο.
