Ακρόπολις 10/12/1981

του Άγγελου Φουριώτη

ΦΩΚΙΔΑ

ΑΥΓΕΡΗ ΚΑΝΑΤΑ (Έκδ. οίκος Μέλισσα)
Σέ τούτο το καλαίσθητα τυπωμένο βιβλίο, κλείνεται μνήμη, καρπός παρατηρήσεως, πού γίνεται ανάμνηση οδηγός για ένα γνήσιο περαιτέρω. Λέει ο δημιουργός του:
"...θέλησα να αποτυπώσω τη σημερινή Φωκίδα, όπως είναι ακόμα δεμένη με το παρελθόν. Τα οδοιπορικό μου προσκύνημα, μέσα στόν Ιστορικό της χώρο, στάθηκε αφορμή κάθε βήμα μου να 'ναι και μια αληθινή βαθιά επικοινωνία με το χθες, με το σήμερα..." (σελ. 9).
Κάτω άπ' αυτή την ανάγκη βλέπουν το φως οι ακουαρέλες και τα σχέδια που συνθέτουν το έργο του Αυγέρη Κανάτα, καρπός μιας απευθείας επαφής με το χώρο και τον χρόνο της Φωκίδας. Μέσα σ' αυτές τις Ακουαρέλες και στα σχέδια, προέχον στοιχείο είναι ν' αποτυπωθεί η προσωπική έκφραση αυτού του χώρου, μέσα στο χρόνο και να προβληθεί ένα "χθές", πού κινείται μέσα στο "σήμερα", με προοπτική να αποτελέσει κίνητρο για την εδραίωση ουσιαστικής συζεύξεως παραδόσεως - τεχνικής εξελίξεως, πού με το να μένει γερά δεμένο με τον άνθρωπο, θα είναι σε θέση να συντηρήοει τη φυσιογνωμία αυτου του χώρου και να: του δώσει δυναμεις και γι' αυτή την ανανέωση του. Και μάλιστα χωρίς το φόβο ν' αποκοπει από τις ούσιαστικές του ρίζες. Φέρνει, έτσι, στη σκέ ψη μας ο ζωγράφος κάτι σημαντικό: Πόση δύναμη έχει ο χώρος μας για να γεννά και να μεγαλώνει μύθο. Πόσο ο μύθος είναι δυνατόν ν' αγκαλιάσει καί να εκφρασει το χώρο μας. Πόση δυνατότητα Ποικιλίας, στην έκφραση κλείνει αυτός, θα το ξαναπούμε (καθώς επικοινωνούμε με τις Ακουαρέλες και τα σχέδια του ζωγράφου, ότι είναι κρίμα πού δεν πιστεύουμε στον τόπο μας, που τρέ χουμε έξω από αυτόν ν' Αναζητήσουμε εμπνεύσεις και σχήματα ζωής. Δεν είναι σωβινισμός όταν λέμε οτι ο μύθος μας (άπ' τ' αρχαία ως τα τωρινά χρόνια), Εχει μείνει ανεκμετάλευτος κι ότι είναι ίσως ο μοναδικός πού μπορεί να κλείνει όλες τις αποχρώσεις των χρωμάτων της "Ίριδος. Ας σκύψουμε πάνω σ' ό. τι αποτυπώνει, ως προς τη Φωκίδα, ο ζωγράφος και θα το καταλάβουμε. Γιατί αυτή η Φωκίδα (με τις εναλλαγές του τοπίου της και του φωτισμού της, με τίς αποτυπώσεις της προβάλλεται ζωντανή, σαν Ιστορία που πλάθει μύθο και σαν μύθος που συντηρεί Ιστορία. "Ενα κάτι άλλο έχει απομονώσει και αποτυπώσει εδώ ο ζωγράφος: Χώρο και χρόνο με την αιωνιότητα που διακρίνει καί τον πρώτο και τον δεύτερο. Είναι καιρός οι ζωγράφοι μας ν' αναζητήσουνε μέσα στο χώρο μας τα πρότυπα τους και να: πάψουν νάναι φερέφωνα των ξένων, πού πέρα από το ότι δεν αφομοιώνονται στρεβλώνουν καί το αισθητήριο του λαού.